Baztab News, Islamic Republic of Iran

The Americans Only Look 'Simple-Minded'

Are Iranians being lulled into a false sense of security, since no American attack has yet materialized? According to this op-ed article from Iran's Persian-language Baztab News, the threat to the regime is real and serious, and the false sense of security felt by some Iranian officials shows that America's long-standing propaganda strategy is working like a charm.

By Foad Sadeqi

Translated By Puyan Daryaban

March 5, 2007

Islamic Republic of Iran - Baztab News - Original Article (Farsi)

Over the past two months and following passage of the first U.N. Security Council resolution that imposed sanctions on Iran, many newspapers and analysts in the United States - both political and military - have discussed the possibility of a military attack against the Islamic Republic. Since this broad propaganda campaign began and with the declaration of a new U.S. strategy in Iraq, there have been a variety of reactions within the United States. Analyzing these reactions reveals important facts that will help us understand the dimensions, goals, quality and results of this propaganda campaign. Here, let us examine some of these:

1) Who is it that has suggested the possibility of a military attack in the form of air raids and missile attacks on Iranian nuclear facilities and military centers? A close examination of these stories reveal that anti-war groups and critics of the U.S. military policy, from journalists like Seymour Hersh and politicians like Clinton, Albright and Powell to veteran military commanders of the Pentagon, have frequently pointed to imminent military action, while those who strongly deny such a plan are chiefly the neo-conservatives, including Bush, Rice and the U.S. secretary of defense. Therefore, the question arises: If talk of a possible military attack on Iran is mere propaganda and part of a strategy of psychological warfare, why should those directing such a tactic deny plans for an attack; and why do those seeking to neutralize these neo-con policies take them so seriously? The manner in which Bush and his supporters claim that his opponents are harping on the likelihood of a military assault and the way his opponents indicate their belief that an attack is imminent indicates that a consensus of sorts has formed around the issue.

2) Experience shows that U.S. media propaganda is anything but random, and we know that getting the word out through these media outlets costs hundreds and thousands of dollars per second and line. Seven military actions taken by the United States over the past half century in Japan, Korea, Vietnam, Panama, Kuwait, Afghanistan and Iraq, have always been preceded by similar propaganda campaigns. The outlets that direct such propaganda, such as CNN and Fox News, are affiliated with neo-conservatives and the Zionist lobby. That is why these extensive efforts to create such an atmosphere against Iran cannot be regarded as random, and are in fact the continuation of a propaganda campaign against the Islamic Republic that began long ago. 

3) Over the past two months, this propaganda campaign has garnered considerable advantages for the United States. Passed by the U.N. Security Council, Resolution 1737  has succeeded beyond all expectations. This, after it was assumed by some [Iranian officials] that many countries wouldn't abide by it. Apart from the 5+1 group [the U.N. Security Council plus Germany], relatively neutral countries including Japan, Switzerland and The Netherlands - and even Iran's traditional supporters such as India and South Africa - have enforced the sanctions. The European Union has even intensified sanctions beyond what has been ordered by Resolution 1737. And while it took over eight months to pass the first resolution on sanctions - from March to November 2006 - it took only a month to pass the second resolution. According to the 5+1 members, the second resolution calling for the intensification of the sanctions will be approved by the end of March. [Resolution 1747 was passed unanimously March 24 ]. Therefore, achievements of America's psychological warfare in the realm of nuclear diplomacy, the prompt enactment and execution of the first sanctions resolution and impending approval of the second - reveal how deep and complex this campaign is.

4) America's twelve-year performance between the two wars against Iraq (1991-2003), which combined diplomatic, economic and propaganda efforts, show that this apparently non-military combination was in fact put into effect at the behest of the U.S. war apparatus, and was designed to actually pave the way to a final attack against Iraq.

Secondly, it is clear that being intimidated and surrendering to the combined diplomatic, economic and propaganda pressure doesn't discourage Washington from seeking to achieve its ultimate goal. We can see this, since Saddam Hussein made unthinkably important concessions, including sacrificing Iraqi national sovereignty, dismantling its military capabilities, unlimited cooperation with [U.N. weapons] inspectors and representatives of the West and … and was clearly ready to meet any other demands of the United States. But yet all of these concessions only served to pave the way for the American invasion.

This is an important fact for analysts who think that America's psychological war is aimed merely at demoralizing and imposing surrender on Iran: surrender will not remove the threat nor will ignoring it bring us security.

5) The U.S. propaganda campaign may lead [Iranian] leaders to the wrong conclusions about the threat. America's military history shows that it is to the Pentagon's undeniable advantage to leverage a rival's ignorance about the threat or the zone of danger. Therefore, all the hubbub about American warships in the Persian Gulf and the deployment of fresh American troops in Iraq may be to draw the attention of Iranian officials to the south and southwest, while U.S. action in the northwest or northeast may be the real zone of danger. And while national security threats in ethnic areas have become a major concern of our officials, infiltration by the enemy's security forces might produce even more destructive consequences. It is well to keep in mind that misinformation in regard to threats is a key hidden layer of the psychological and propaganda war in the media, and that these issues are usually lost into heat of debate over the question of whether the threat really exists or is mere illusion.

6) The role of this wave of propaganda in deflecting the attention of Iranian officials from the diplomatic and economic cost of this quarrel between Iran and the U.S. should not go ignored. In fact, one of the main achievements of this campaign is the effect it has had on the living conditions of the middle and lower classes, who form the main pillar of support for the Islamic system. The gradual increase in capital outflows makes Iranian society increasingly vulnerability to shock and crisis.

Reviewing the Iraqi case reveals the role of these pressures in reducing the country's resistance. In other words, we must ask ourselves whether it benefits us to turn the quarrel between Iran and American into a "war of attrition." The perception of safety just because several months have passed without military action - while we have had to pay the price in other ways - is a perception fully at the service of our rival's interests.

7) Pinning our hopes on the U.S. domestic debate and the differences between the two main American political parties strengthens the illusion that no real threat exists. Indeed, the Democratic Party of the United States has closer ties to the Jewish lobby and Israeli government than the Republican. If we accept that the Zionist lobby is the Islamic Republic's enemy number one, it would be overly optimistic to expect these Zionist allies to take measures that may be beneficial to Iran.

Frank statements to the Zionist lobby [AIPAC] by Hillary Clinton, the leading Democratic Presidential candidate for the next election, highlight this fact. More important, Democratic support for Republican policies in regard to the confrontation with Iran exposes the disparity between the Democratic Party's sham opposition and their concealed will. This demonstrates that not only the two main political parties but the entire government of the United States supports threatening the Islamic Republic.

Nevertheless, the Islamic Republic's diplomacy should not ignore the opportunity presented by the opposition of prominent political and military figures to military action, which can be observed across the American political spectrum.

8) It should be obvious that two factors - reducing our vulnerability to pressure and increasing our capacity to retaliate - are what are most needed to reduce the threat and likelihood of military action against Iran. While these facts may not appear too complicated, many of our officials have neglected them!

Strengthening and highlighting our strengths, or at least reducing our weaknesses economically, politically, militarily and socially is the most vital duty of leaders, political factions, the media and our social activists.

The emphasis of the Leader of the Revolution [Ayatollah Sayyid Ali Khamenei] on greater coordination and the need to seriously threaten the enemy's interests shows that senior officials of the Islamic system have adopted this strategy. But it seems that the implementation of this strategy, just like so many other directives of the Leader of the Revolution, have not been taken seriously by lower level officials.

In conclusion, we should make mention of the first trap set by the Americans in their new propaganda campaign: to encourage us to belittle it as simple-minded. This pleases our rival more than anything else. It could be said that a realistic analysis and the gradual, calculated and targeted dissemination of information throughout society acts as a vaccine and strengthens public morale in the face of such threats.

Persian Version Below

لايه‌هاي پنهان جنگ رواني آمريكا

فؤاد صادقي

در حالي كه طي دو ماه اخير با تصويب نخستين قطعنامه تحريم ايران در شوراي امنيت سازمان ملل و اعلام استراتژي جديد آمريكا در عراق، امكان حمله نظامي آمريكا به ايران از سوي بسياري از تحليلگران سياسي و نظامي و رسانه‌ها مطرح شده است، ‌واكنش به اين موج گسترده تبليغاتي در داخل كشور به صورت‌هاي متفاوت انجام شده است كه كالبد شكافي آن، مي‌تواند حاوي نكات مهمي در فهم ابعاد، اهداف، چگونگي و نتايج اين موج تبليغاتي باشد كه در ادامه به برخي از آنها اشاره مي‌شود:

1) چه كساني، امكان اقدام نظامي عليه ايران را كه عمدتا در چهارچوب حمله هوايي و موشكي به تعدادي از مراكز هسته‌اي و نظامي كشور بيان مي‌شود، مطرح كرده‌اند؟ بررسي اين طيف از افراد و رسانه‌ها نشان مي‌دهد كه طيف ضد جنگ و منتقدان سياست‌هاي نظامي ايالات متحده، كه روزنامه‌‌نگاراني چون «سيمور هرش» تا سياستمداراني مانند «كلينتون»، «آلبرايت» و «پاول» تا ژنرال‌هاي كهنه‌كار پنتاگون را در بر مي‌گيرد و در مقابل، كساني كه طرح حمله نظامي به ايران را به شدت نفي مي‌كنند، عمدتا در حلقه نومحافظه‌كاران هستند كه بوش، رايس و وزير دفاع آمريكا از برجسته‌ترين آنها به شمار مي‌روند؛ بنابراين بايد به اين پرسش، پاسخ داد كه اگر امكان اقدام نظامي ايالات متحده عليه جمهوري اسلامي، صرفا جنگ رواني و فضاسازي تبليغاتي است، چرا كساني كه طبيعتا بايد اين جنگ رواني را كارگرداني كرده و به پيش ببرند، آن را نفي مي‌كنند و شخصيت‌هايي كه بايد با افشاي پوچ بودن اين تبليغات، منافع رقباي نومحافظه‌كار خود را خنثي كنند، آن را جدي مي‌دانند؟ در اين ميان، اظهارنظر صريح بوش در اين‌باره كه «مخالفان سياسي وي، احتمال حمله نظامي آمريكا به ايران را مطرح مي‌كنند» و طبيعتا موافقان وي آن را نفي مي‌كنند، نشان‌دهنده آرايش طرح‌كنندگان و نفي‌كنندگان احتمال اقدام نظامي آمريكا عليه ايران در غرب است.

2) تجربه گذشته، نشان مي‌دهد كه فضاسازي‌هاي گسترده تبليغاتي، آن هم در نظام رسانه‌اي ايالات متحده كه هر ثانيه و سطر آن داراي ارزش صدها و هزاران دلاري است، بدون هدف انجام نمي‌شود. هفت اقدام نظامي ايالات متحده در نيم قرن گذشته در ژاپن، كره، ويتنام، پاناما، كويت، افغانستان و عراق، همواره با فضاسازي‌هاي رسانه‌اي مشابه انجام شده است، به ويژه آن‌كه رسانه‌هايي كه هم‌اكنون سكاندار تبليغات عليه جمهوري اسلامي هستند؛ يعني «سي.ان.ان» و «فكس نيوز»، به نومحافظه‌كاران و منتسب به لابي صيهونيستي متمايلند؛ بنابراين، حجم گسترده اين فضاسازي تبليغاتي را نمي‌توان بدون هدف خاص و صرفا در چهارچوب روال گذشته تبليغات عليه جمهوري اسلامي دانست.

3) دستاوردهاي اين موج تبليغاتي در دو ماه اخير براي ايالات متحده قابل توجه بوده است. اجراي قطعنامه 1737 شوراي امنيت كه پيش‌بيني مي‌شد از سوي بسياري از كشورهاي جهان، دست‌كم به سرعت عملي نشود، حتي فراتر از اين قطعنامه به اجرا درآمده است و علاوه بر گروه «1+5»، كشورهاي معمولا بي‌طرفي نظير ژاپن، سوئيس و هلند و حتي حاميان سنتي ايران چون هند و آفريقاي جنوبي، بخشي از اين تحريم‌ها را به اجرا درآورده‌اند و حتي اتحاديه اروپا، ابعاد فراتر از موارد قيد شده در قطعنامه 1737 را به دامنه تحريم ايران افزوده است. اين در حالي است كه فاصله حدود هشت ماهه طي شده براي تصويب قطعنامه تحريم اول كه از بيانيه شوراي امنيت در دهم فروردين ماه امسال تا تصويب آن در آغاز آذر ماه به درازا انجاميد براي قطعنامه دوم به حدود يك ماه در حال كاهش است. بنا بر اظهارات اعضاي «1+5»، قطعنامه تشديد تحريم تا پايان ماه مارس به تصويب مي‌رسد؛ بنابراين، اگر به دستاورد اين جنگ رواني براي آمريكا در بعد ديپلماسي پرونده هسته‌اي؛ يعني اجراي سريع و كامل قطعنامه تحريم اول و كسب موافقت براي تصويب قطعنامه دوم توجه كنيم، بخشي از پيچيدگي و لايه‌هاي پنهان اين موج تبليغاتي مشخص مي‌شود.

4) عملكرد دوازده ساله آمريكا در فاصله بين دو جنگ عليه عراق (1991ـ2003) عليه دولت اين كشور كه آميزه‌اي از اقدامات ديپلماتيك، اقتصادي و تبليغاتي بود، نشان مي‌دهد كه اولا اين تركيب ظاهرا غيرنظامي در خدمت ماشين جنگي ايالات متحده قرار داشته و عملا زمينه را براي حمله نهايي به عراق آماده كرده‌اند و دوم آن كه مرعوب و تسليم شدن در برابر جنگ تبليغاتي و فشارهاي اقتصادي و سياسي آمريكا، مانع انصراف ايالات متحده از هدف نهايي خود نمي‌شود، چراكه صدام، بيشترين حد از امتيازات قابل تصور را كه شامل واگذاري حاكميت ملي، نابودي توانايي‌هاي نظامي مؤثر خود، همكاري بي حد و مرز با بازرسان و نمايندگان غرب و ... بود، داد و آمادگي اجابت هرگونه درخواست ديگري را كه به جلوگيري از حمله آمريكا به عراق منجر شود، داشت، اما همه اين اقدامات، تنها مسير را براي تجاوز نظامي ايالات متحده به اين كشور فراهم كرد و اين پيام مهمي را براي آن دسته از تحليلگران، كه صرفا هدف از جنگ رواني آمريكا را تضعيف روحيه و تسليم ايران عنوان مي‌كنند، به همراه دارد كه نه تسليم، تهديدها را منتفي مي‌كند و نه به هيچ انگاشتن و دست كم گرفتن خطر، امنيت را براي كشور به ارمغان مي‌آورد.

5) ابعاد ديگر اين موج تبليغاتي، مي‌تواند ارايه نشاني‌هاي نادرست درباره تهديد به مسئولان نظام باشد. پيشينه عملكرد نظامي ايالات متحده، نشان مي‌‌دهد كه بهره‌گيري از امتياز غفلت حريف نسبت به اصل تهديد يا منطقه خطر، از مزيت‌هاي غير قابل ‌چشم‌پوشي براي پنتاگون است.
بنابراين، هنگامي كه با رفت‌وآمد پرسروصداي رزم‌ناوهاي آمريكايي در خليج فارس و استقرار نيروهاي جديد در عراق، كانون توجه مقامات ايراني به تهديد از ناحيه جنوب و جنوب غربي كشور متمركز مي‌شود، اقدامات نظامي آمريكا از ناحيه شمال غرب يا شمال شرق كشور، مي‌تواند نتايج زيان‌بارتري به همراه داشته باشد و يا در وضعيتي كه تحركات ضدامنيتي در حوزه اقوام به دغدغه روز متوليان امنيت كشور تبديل شده است، اجراي عمليات بانفوذ مأموران امنيتي دشمن، مي‌تواند پيامدهاي منفي بيشتري بر جاي گذارد؛ بنابراين، عنصر ارايه نشاني ناردست درباره تهديدات، يكي از لايه‌هاي پنهان در عمليات رواني و فضاسازي رسانه‌اي است كه معمولا در مجادله «واقعي يا توهم بودن تهديدات»، به فراموشي سپرده مي‌شود.

6) نقش اين موج تبليغاتي در كم‌توجهي مقامات داخلي به هزينه‌هاي كنوني پرداخت‌شده توسط كشور در بخش ديپلماتيك و اقتصادي چالش ايران و آمريكا را نيز نبايد ناديده گرفت.

درواقع، يكي از دستاوردهاي اين هجمه تبليغاتي، ناچيز انگاشتن هزينه‌هاي تحريم و ناامني‌هاي كنوني توسط برخي مسئولان در برابر تهديد اصلي است، در حالي كه آثار اين نوع اقدامات بر فضاي رواني جامعه، معيشت روزمره اقشار متوسط به پايين، كه پايگاه اصلي نظام به شمار مي‌روند و خروج سرمايه كه به صورت فرسايشي و نرم بوده، تأثير گذاشته و زمينه را براي آسيب‌پذيري در برابر اقدامات ناگهاني و سخت افزايش مي‌دهد.
رجوع دوباره به تجربه عراق، ميزان تأثيرگذاري اقدامات نرم را بر كاهش ميزان مقاومت كشور نشان مي‌دهد. به بيان ديگر، ما بايد به اين پرسش پاسخ دهيم كه آيا فرسايشي كردن چالش بين ايران و آمريكا به سود ماست؟ (لينك) و تصور اين‌كه با گذشت ماه‌ها و انجام ندادن اقدام نظامي عليه جمهوري اسلامي، با پرداخت ديگر هزينه‌ها، زمان را خريده‌ايم، تحليلي است كه كاملا در جهت منافع حريف به شمار مي‌رود.

7) دل بستن به چالش‌هاي داخلي و اختلاف‌نظرهاي موجود در دو جناح اصلي حاكم بر آمريكا نيز تنها به توهم فقدان تهديد دامن مي‌زند. واقعيت آن است كه نزديكي و ارتباط حزب دمكرات ايالات متحده با لابي يهودي و دولت اسرائيل، به مراتب بيش از جمهوريخواهان است و اگر بپذيريم كه لابي صهيونيستي، دشمن شماره يك نظام جمهوري اسلامي است، انتظار سر زدن اقداماتي به سود ايران از سوي متحدان اين لابي در آمريكا، بيش از حد خوشبينانه است؛ اظهارنظر صريح هيلاري كلينتون ـ كه كانديداي دمكرات‌ها در انتخابات آينده رياست‌جمهوري آمريكا به شمار مي‌رود ـ در لابي‌ صهيونيست‌ها، حكايت‌گر اين پديده است.

مهم‌تر آن‌كه تمايل دمكرات‌ها به پرداخت هزينه برخورد با ايران توسط حزب جمهوريخواه، تفاوت بين مخالفت نمايشي و آشكار آنان با اراده پنهاني اين گروه را نشان مي‌دهد و اين امر، دامنه تهديدات عليه جمهوري اسلامي را فراتر از حزب حاكم در آمريكا گسترانده و به مجموعه حاكميت ايالات متحده تعميم مي‌دهد. با وجود اين، نبايد بهره گرفتن از مخالفت‌هاي چهره‌هاي برجسته سياسي و نظامي آمريكا با اقدام نظامي عليه ايران را كه هم‌اكنون در طيف‌ها و گروه‌هاي مختلف آمريكا وجود دارندف به عنوان فرصتي براي ديپلماسي جمهوري اسلامي ناديده گرفت.

8) به نظر نمي‌رسد درك اين واقعيت كه مهم‌ترين عامل كاهنده تهديدات و احتمال اقدام نظامي آمريكا عليه كشور در دو عنصر كاهش آسيب‌پذيري در برابر فشارها و افزايش تأثير اقدامات متقابل به منافع حريف است، آنقدر پيچيده باشد كه هنوز هم گروهي از مسئولان داخلي از آن غافل باشند!
تقويت و برجسته كردن نقاط قوت و رفع يا دست‌كم كاهش نقاط ضعف كشور كه در ابعاد گوناگون اقتصادي، سياسي، اجتماعي، امنيتي و نظامي متبلور مي‌شود، مهم‌ترين وظيفه مسئولان، جناح‌هاي سياسي، رسانه‌ها و فعالان اقتصادي و اجتماعي است.

تأكيد رهبر انقلاب در اظهارات مهم بهمن ماه بر تقويت همگرايي و وحدت در داخل و تهديد به وارد كردن آسيب‌هاي جدي به منافع حريف، نشان از برگزيدن اين استراتژي از سوي مقامات عالي‌رتبه نظام دارد، اما گويا، پياده‌سازي و پيگيري اجراي آن، همانند بسياري از رهنمودهاي ديگر رهبر انقلاب آن‌گونه كه بايد از سوي مسئولان مربوطه جدي گرفته نشده است.

در پايان، يادآوري اين نكته ضروري است كه نخستين دام موج تبليغاتي جديد ايالات متحده عليه جمهوري اسلامي، ساده‌بيني و به هيچ انگاشتن آن است كه طبيعتا بيش از هر اقدام ديگري، خوشايند حريف است و به نظر مي‌رسد تحليل واقع‌بينانه و انتقال تدريجي، حساب‌شده و هدفمند اطلاعات به جامعه، مي‌تواند همانند تزريق واكسني كه حاوي بيماري تضعيف‌ شده است، به مقاوم كردن روحيه عمومي و اجتماعي در برابر تهديدات منجر شود.

نظرات کاربران :