Your Most Trusted Source of Foreign
News and Views About the United States
|
|
Your Most Trusted Source of Foreign
News and Views About the United States
|
EDITORIAL
Translated By Jan de Nijs
September 17, 2005
Almost 2 weeks after Hurricane Katrina
hit the Gulf Coast, President Bush has finally put the powerful resources of the Federal
Government into motion cleaning up and repairing the damage done to the
Southern States. Troops and aid workers are swarming over the most affected
areas and truckloads full of goods are being delivered. Even though the
The gas supply seems to be secure, at least temporarily. People are not stock piling gas and there are no long lines in front of empty gas stations. Those were the scenes during the oil crisis under President Carter in 1979.
The tardy Federal response, of course, is not helping any of the 700 people that have already died in the affected area. As has happened before on so many similar occasions, it quickly became evident that much of the aid arrives too late or is sent to the wrong location. Other needy areas are inadequately serviced.
It may well be that the Federal Government and President Bush responded late, but both the governor of the State of Louisiana, as well as the mayor of New Orleans, share the blame for the slow response. At several levels, authorities did not cooperate. It was quite interesting to see that in States with more experience is disaster response, relief efforts came up to speed much more quickly and smoothly.
But let there be no doubt: the long term stamina of a well-organized Federal Response is what is required to deal with disasters of this magnitude. It is only a Federal Response that can mobilize aid organizations quickly enough and take action if local authorities start to squabble. In countries that don’t have a strong federal government, disputes between local authorities can fester (and slow down the aid effort) for long periods of time.
In The Netherlands, we lack a disaster plan that addresses the issue of communications between the various local authorities. Earlier this year, this became painfully apparent during a disaster drill at the Amsterdam soccer stadium. Similarly, there was an inadequate response to an explosion of fireworks in Enschede, a plane crash in the Bijlmer and the flooding of the Wilnis area. But these disasters, although heart-wrenching, paled in significance to the suffering in the wake of Hurricane Katrina.
And the slow pace of relief in this case is not a typical response for Americans. A natural disaster of this magnitude, with flooding and high winds, is less likely to happen in The Netherlands, but it certainly could. The timely evacuation of densely populated areas during the 1995 flood scare was badly hampered by debilitating traffic gridlock. If those levees had given way in the middle of the gridlock, we would have been counting many casualties of our own.
Dutch civil engineers responsible for levee maintenance were correct in re-inspecting every inch of the dykes and levees that currently protect our lives and our economic base.
Ours are significantly more substantial
than the tiny walls protecting New Orleans. But nonetheless, they found several areas in need
of serious improvement. The
Immediately after they occur, every Western government makes disaster relief and the distribution of aid key priority. Typically in these situations, ideology doesn’t come into play. The American government feels no less responsible than the Dutch. Europeans that were initially poking fun at the slow response of American authorities seem to think that they themselves are somehow protected by perfect disaster plans. It is becoming increasing clear that if they believe these perfect plans exist, the likelihood is that they will be terribly disappointed.
As a politician, Bush will have to deal with the consequences of his failures. But clearly, political responsibility alone cannot prevent inadequate disaster responses. Clearly, that is a lesson we must learn from the Katrina disaster.
New Orleans en de rampenbestrijding
September 17, 2005
Ruim twee weken na de orkaan Katrina heeft president Bush de machtige federale overheid ingezet om de schade in de getroffen zuidelijke deelstaten op te ruimen en te herstellen. Troepen en hulpverleners zwermen uit over de getroffen locaties, stapels goederen worden afgeleverd. Ondanks een omvangrijk begrotingstekort heeft Bush in een paar weken niet minder dan zestig miljard dollar van het Congres weten los te krijgen. Voor de vierde keer landde hij in het getroffen gebied om de op gang gekomen hulp met een ferme toespraak te begeleiden vanuit het oude centrum van New Orleans.
De benzinetoevoer is voorlopig veilig gesteld. Van hamsteren van benzine en lange rijen voor de tankstations die leeg raken - zoals in 1979 onder president Carter gebeurde - is nog geen sprake. Dergelijke paniektaferelen speelden zich wel al af in Groot-Brittannië.
Met de late federale hulpinspanning zijn de meer dan 700 doden in het gebied niet gered. Zoals zo vaak bij dit soort rampen kan al gauw blijken dat veel hulp overbodig is geworden of op de verkeerde plek terecht komt. Andere noodlijdende gebieden komen dan weer tekort. De federale overheid en president Bush waren te laat met hulp na de orkaan maar daarvoor dragen ook de gouverneur van Louisiana en de burgemeester van New Orleans een deel van de verantwoordelijkheid. Verscheidene autoriteiten werkten elkaar tegen. In andere getroffen deelstaten met meer ervaring in orkanen verliep de hulpverlening beter.
Toch is federaal doorzettingsvermogen onmisbaar bij dergelijke rampen. Die kan snel hulp mobiliseren en in geval van nood tussenbeide komen als lokale overheden onderling steggelen. In landen zonder gecentraliseerde autoriteit blijft de verdeeldheid meestal lang voortduren.
In Nederland ontbreekt het bij rampenbestrijding aan communicatie tussen de verscheidene diensten en autoriteiten. Dat bleek bijvoorbeeld bij een rampenoefening eerder dit jaar in de Amsterdamse Arena. Ook aan de hulpverlening na de ontploffing in Enschede, na de vliegtuigramp in de Bijlmer en de overstroming bij Wilnis kleefden ernstig gebreken. Deze rampen waren - hoe gruwelijk ook - klein vergeleken bij de schade na de orkaan Katrina.
De trage hulpverlening na de orkaan Katrina is niet typisch Amerikaans. Zo'n reusachtige natuurramp met overstroming is in Nederland minder waarschijnlijk maar niet ondenkbaar. Snelle evacuatie zou in het dichtbevolkte Nederland kunnen ontaarden in lange files, zoals die zich voordeden bij de hoge rivierwaterstanden in 1995. Als de dijk tijdens de massale opstopping was gebroken, zouden er vele doden zijn gevallen. De Nederlandse waterbeheerders hebben er verstandig aan gedaan om de Nederlandse dijken nog eens te inspecteren. Die zijn sterker dan de rivierwallen rond New Orleans, maar er blijken nog heel wat zwakke plekken te zijn. Ook in Nederland verandert het klimaat en dat uit zich in meer stormen en zwaardere regenval. De evacuatieplannen voor dreigende watersnood verdienen nadere inspectie.
Elke westerse regering ziet de bescherming tegen rampen en de hulpverlening als ze zich onverhoeds hebben voorgedaan als een kerntaak. Ideologie speelt daarbij geen rol, de Amerikaanse regering voelt zich niet minder verantwoordelijk dan de Nederlandse. Europeanen die snel waren met hun leedvermaak over gebrekkige Amerikaanse hulp lijken te geloven in een perfect rampendraaiboek. Dat zal in ieder geval niet van hun eigen regering komen. Als politicus mag Bush verwachten dat hij wordt afgerekend op zijn fouten. Maar politieke verantwoordelijkheid voorkomt niet dat hulp na een ramp kan uitdraaien op teleurstellingen, pech, fouten en misverstanden. Daar valt van te leren.