'Zelfs de machtigste man ter wereld is een badeend op de golven der geschiedenis'

Door: Bert Wagendorp

27/09/12

Vier jaar geleden volgde columnist Bert Wagendorp de Amerikaanse presidentsverkiezingen op het puntje van zijn stoel, maar ook al doet hij zijn best, nu wil het hem maar niet 'grijpen'. 'Misschien was ik in 2008 nog een politiek naïeve dromer en ben ik de afgelopen vier jaar Realcolumnist geworden.'

Ik heb Paul Brills 1600 Pennsylvania Avenue uit ('Alles over de Amerikaanse verkiezingen'), ik lees dagelijks plichtsgetrouw het laatste verkiezingsnieuws op de site van de New York Times, ik surf naar Politico.com en naar Real- ClearPolitics.com, ik bel mijn Amerikaanse broer voor nieuws van het front en ik spel elke letter die onze man ter plekke Arie Elshout schrijft over het duel Romney-Obama.

Meer kan ik niet doen.

Maar dinsdag werd Anouchka van Miltenburg gekozen als de 70ste voorzitter van de Tweede Kamer sinds Jan Elias Nicolaas van Lynden van Hoevelaken die functie in 1815 als eerste mocht gaan vervullen.

Ik betrapte mezelf erop dat ik het verhaal over de 'goedlachse flapuit' van de VVD eerder en met meer interesse ging lezen dan de stukken over de mirakelse ontwikkelingen in de staat Ohio, waar Barack Obama bezig is de race om het presidentschap nu al te beslissen.

Daarover was trouwens in de Volkskrant van woensdag geen letter te vinden; ik ben niet de enige die nog niet is bevangen door Amerikaanse verkiezingskoorts.

Fataal

Kort samengevat: Obama staat volgens de peilingen 8 tot 10 procentpunten voor in battleground state Ohio en het campagneteam van Romney lijkt het gevecht te hebben opgegeven. Dat is fataal. Het is in de Amerikaanse geschiedenis nog nooit voorgekomen dat een Republikeinse kandidaat Ohio verloor en tóch president werd en bovendien hebben ze in Ohio de laatste twaalf presidentsverkiezingen voor de winnaar gekozen.

Het vinden van dodelijke wetmatigheden kun je gerust aan de Amerikaanse media overlaten. Al kan straks blijken dat Ohio miraculeus genoeg om de twaalf verkiezingen voor de verliezer stemt, mits diens naam met een R begint.

Vier jaar geleden ging het erom of Amerika zijn eerste zwarte president zou kiezen: dat maakte de verkiezingen bijzonder. Bovendien beloofde Barack Obama verandering en riep hij op overtuigende wijze Yes we can. Hij had hoop in de aanbieding, altijd een aantrekkelijk goedje, en hij had er een aanstekelijk verkooppraatje bij.

Misschien dat ik daarom destijds in augustus al op het puntje van mijn stoel zat.

Wellicht is het de teleurstelling dat het er met die verandering niet zo van is gekomen, die de belangstelling voor Obama's herverkiezing nu tempert. Ook al is hij natuurlijk wel mooi de eerste zwarte president die voor een tweede termijn gaat en weet je niet of hij het tóch nog gaat doen, the change.

Misschien was ik in 2008 nog een politiek naïeve dromer en ben ik de afgelopen vier jaar Realcolumnist geworden. Zo'n man die het allemaal heeft gezien en die weet: zelfs de machtigste man ter wereld is een badeend op de golven der geschiedenis en macht is een sterk overschat begrip.

Eén Caïro-speech maakt nog geen lente en die Nobelprijs voor de Vrede van 2009 vond ik toen al curieus.

Wat het ook kan zijn: het intuïtieve gevoel dat het belang van Amerika is afgenomen; een reus op lemen voeten met een schuld van zestienduizend miljard dollar, een failliet land dat de handen te vol heeft aan zichzelf om zich nog met de wereld te bemoeien - wat kan mij het eigenlijk schelen onder welke president?

Volgende week woensdag, drie uur 's nachts, eerste debat Romney-Obama, Denver.

Volledige concentratie, sixpack Bud binnen handbereik. Als het me dan nóg niet pakt, is er definitief iets veranderd.